Próby wykorzystywania nierozwiązanych, dawnych sporów zbiorowych (a w ostatnich latach uzbierało się ich trochę) do blokowania przez dyrekcję rozmów o podwyżkach płac sprawiły, że Solidarność FAP postanowiła usunąć te formalne przeszkody. Zamknięto zatem wszystkie sprawy, których rozstrzygnięcie zawisło w przysłowiowej próżni, po czym 26 października wystąpiono z nowym wnioskiem o podwyżkę zbiorową w wysokości 650 zł miesięcznie. Wystąpienie to spełniało - wręcz w książkowy sposób - wszelkie wymogi ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Niestety nie doprowadziło ono do rozpoczęcia negocjacji (chociaż prawo nakazuje podjęcie „niezwłocznie”, co nie oznacza terminu liczonego w miesiącach), ale nawet nie doczekało się jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony dyrekcji. Kolejny raz okazało się, że to brak woli porozumienia, a nie mityczne przeszkody formalne blokują dialog społeczny w naszej firmie.

Po blisko miesięcznym oczekiwaniu na odpowiedź międzyzakładowa Solidarności, aby przełamać powstały impas, wystąpiła z pismem do Paolo Rabaudengo, wiceprezesa Grupy Fiat, w którym kategorycznie domaga się poszanowania w polskich zakładach koncernu zasad dialogu społecznego, obowiązującego prawa oraz niezwłocznego podjęcia rozmów w sprawie zbiorowej podwyżki płac.

Niedopuszczalna i sprzeczna z zasadą sprawiedliwego wynagrodzenia jest sytuacja, gdy w zakładzie bijącym rekordy produkcyjne - którymi dyrekcja FAP szeroko chwali się w mediach - przynoszącym wielomilionowe zyski oraz mogącym pochwalić się wysoką wydajnością i jakością produkcji zamraża się nominalne płace, co - przy rosnących cenach i opłatach - w praktyce oznacza spadek ich realnej wartości. Jednocześnie ciągła praca w nadgodzinach i wprowadzenie w praktyce sześciodniowego tygodnia pracy, coraz dotkliwiej odbija się na zdrowiu pracowników. W takiej sytuacji wypłacone przez dyrekcję FAP dwie jednorazowe „nagrody” mogą być uznane zaledwie za częściową rekompensatę spadającej wartości realnej płacy zasadniczej oraz wynikających z przepracowania i nadmiernego wysiłku dodatkowych wydatków obciążających rodziny pracownicze.

Udawanie, że problem nie istnieje oraz ignorowanie przez dyrekcję dialogu ze związkami zawodowymi, a tym samym reprezentowanymi przez nie pracownikami nie jest żadnym rozwiązaniem, a nawet jego namiastką. Prowadzi jedynie do wzrostu niezadowolenia społecznego, które zawsze może zagrażać niekontrolowanym wybuchem. Należy jednocześnie podkreślić, że dalsze stosowanie anty-pracowniczych zasad wynagradzania oraz forsowanie pracy w ciągłych nadgodzinach - a robocze, czy jak kto woli włoskie bywały już w naszym zakładzie nawet część niedziel - jest prostą drogą do fizycznego wyniszczenia się załogi, co niewątpliwie będzie musiało odbić się na wydajności i jakości produkcji. Ludzie po prostu muszą czasem odpocząć, a nie tylko pracować i zastanawiać się, czego odmówić dzieciom, aby zapłacić wszystkie rachunki.

Dlatego zapewniające stabilność ekonomiczną płace zasadnicze muszą wzrosnąć!

Dalsze zbywanie milczenie postulatów załogi i udawanie, że pracownicy są zachwyceni niskimi zarobkami nie tylko prowadziæ będzie do pogorszenia nastrojów społecznych, ale również zmusi nasz związek do aktywnej akcji protestacyjnej. Jeśli do końca roku nie rozpoczną się rozmowy płacowe Solidarność FAP rozpocznie pikiety i wiece przed bramami zakładu, podczas których każdy będzie mógł upomnieć się o sprawiedliwe wynagrodzenie swojej pracy.

Gdy bowiem nawet ustawowe zapisy nie mogą doprowadziæ do rozpoczęcia negocjacji płacowych pracownicy są zmuszeni do walki o swoje interesy na ulicy. Wymagać będzie ona od załogi determinacji i zaangażowania, ale innej drogi nie ma. Pozostaje walka o godne płace, albo czekanie na pomoc społeczną.

(red)


Źródło: Miesięcznik nr 4/09 grudzień 2009 MOZ NSZZ Solidarność FAP „Niezależny Związkowiec”, wyróżnienia dokonane przez redakcję bloga pracowniczego.