Kościoły w PRL

„Chcemy spojrzeć na PRL bez uprzedzeń, z punktu widzenia wartości i przy pomocy teorii i narzędzi współczesnej lewicy. Pisząc o PRL-u mamy na myśli nie tylko tamtejsze państwo, nie chcemy pisać kolejnej historii politycznej. Podjęliśmy próbę pokazanie przemian zachodzących w tym okresie w społeczeństwie, w kulturze czy w gospodarce. Chcemy również pokazać PRL z punktu widzenia grup do tej pory w niewielkim stopniu dostrzeganych w polskiej historii, takich jak mniejszości seksualne czy kobiety. – piszą Piotr Szumlewicz i Jakub Majmurek we wstępie do książki „PRL bez uprzedzeń”, której są redaktorami.
Jeden z najciekawszych wątków, jakie pojawiają się w dyskusjach na temat historii PRL-u to relacja państwo-Kościół. Tekst Mariusza Agnosiewicza daje jasną i klarowną odpowiedź tym, którzy widzieli w ówczesnym Kościele katolickim jedynie poszkodowanego i uciśnionego „obrońcę ludu”. Nowe władze pragnęły legitymizacji od niekwestionowanego lidera sumienia, jakim był Kościół. Szły więc na daleko początkowo idące kompromisy. I tak tuż po zakończeniu II wojny światowej mogliśmy obserwować, najwyższych dygnitarzy partyjnych na świętach kościelnych, które uzyskały prawa święta państwowego. Tylko w pierwszych powojennych latach wybudowano 29 Kościołów i odbudowano 699. Mnożyły się czasopisma katolickie z „Rycerzem Niepokalanej” na czele. Ważną kwestią w dyskusji publicznej, jaką dziś przywołują co ruch prawicowi publicyści to sprawa rzekomego zerwania konkordatu przez PRL. Rzekomego, gdyż – jak wyjaśnia Agnosiewicz – to nie Polska Ludowa wypowiedziała Konkordat, to Stolica Apostolska – przez swoje decyzje podjęte podczas II wojny światowej – naruszyła rażąco konkordat opowiadając się przeciw polskim interesom narodowym (np. powierzenie za pośrednictwem nuncjusza w Berlinie administracji diecezji chełmińskiej biskupowi gdańskiemu, Niemcowi Karolowi Marii Spletowi było ewidentnym naruszeniem konkordatu, co jest tylko jednym z przykładów). Początkowo władze zgadzały się na religię w szkołach, a jeśli już dochodziło do zmiany zdania, to nigdy nie odbywało się to bez omówienia tych spraw z Episkopatem. Jak wiemy ostatecznie z religią pożegnano się w roku szkolnym 1961/1962 przenosząc ją do „punktów katechetycznych”, które z biegiem lat zyskały akceptację władz kościelnych, a ich liczba systematycznie rosła. W 1961 roku było ich zaledwie ok. 15 tys. to już w 1989 roku ok. 22 tys. W latach 1975-1990 wybudowano ponad 1500 nowych kościołów i obiektów sakralnych. Rzeczywiście, jak na państwo opresyjne, zadziwiająca tendencja. Mówiąc słowami Agnosiewicza, nader wątpliwe, czy mógł z naszym ateistycznym państwem konkurować w budowie kościołów jakikolwiek inny kraj europejski, choćby i o najbardziej „przyjaznej neutralności”.